هجرت راهی به سوی کمال است.هجرت چه با دل باشد چه با پا،اگر در مسیر قرب الهی صورت بگیرد،سالک را به وادی مسلوک وصل وپیوندی ناگسستنی است.پیوندی اینچنینی که عاشق را به دو نیم عشق ،ازهم جدا ساخته است...

نیمی در راه رسیدن به کمال والحاق به معبود تکه تکه شده و ملائک مسجود را در برابر عظمت این عشقبازیها به سجده ای دیگر بار واداشته است.تکه هایی که در طبقی از اخلاص،بال در بال ملائک به آسمانی از نور رسیده اند..نیمی دیگر استوار وپا برجا،ایستاده برروی تلی از خاک که تفسیر معنای دلدادگی ها ودلسپردگی هاست...

آن هنگام که روح را به صاحبش عودت می دهند او اینچنین شکوهمندانه واستوار ایستاد تا نقشی اینگونه مقتدرانه وعاشقانه ازخویشتن به یادگار بگذارد.  آیا جز این است که او دل را به خدا سپرده وپاها را ودیعه ای به امانت نهاده است بر روی زمین ،تا بیاموزد ما راکه طی طریق عشق اولی به دل است.اول دل را باید به سویش گسیل داشت.دل که به خدا رسید،پا در مسیر حق باید نهاد وبا پا بسویش شتافت...

وآیا این معنایی جز این دارد،هر که را که طالب رسیدن به معبود  وپیوستن به جلوه حق است،ایستادگی اینچنین مردانه بایدش،ایستاده گیی که عقل مبهوت است از درک اجزایش واحساس باز می ماند از پیمودن راهش.وچه زیباودل انگیز است لحظه پیوستن به معبود اینچنین بنده ای ، که تا به آخر ایستاده است!...